FİRAR

FİRAR

Tepemde göğü kapatan 

çatı dedikleri illet var.

Sırtımda yuva denen ağulu sarmaşık

Elimi uzatıp yukarıya

kaynayan yıldızların arasından

bir hilali söküyorum.

Sivri ucuyla boşluğu deliyorum.

Boşluğun ardı: boşluk

Geçer bu acı kurur bu sarmaşık diyemiyorum

İnsanlarla aramıza surlar dikmek yerine 

Senin için aynalar yaratıyorum

Onlara kalsa 

bağırlarına taş basan sadece kendileri

Oysa benim içimi deliyor

şu koskoca Toroslar

Tıpkı üvey evlat gibi 

gökdelenler  

göz göz göğü yırtıyor

Ben senin için dünyayı hilalin sivri ucuyla sürüyorum

Ben bu dar hayatta kendimi affediyorum.

İçim sanıyor ki bu ona isyan

Evimin duvarları yatağın bile seni suçlarken

ben senin için tüm şehri aklıyorum

Seni polislerden kaçırıyorum

Seni kendi kanunlarımdan koruyorum

Ama hepsi boş bu kaçışlar ve sevmelerin

Neyse ki annem öğretmişti

“Kendine sarıl

kendine sarıl

çünkü insan kimsesizdir” diye.