MAVİYİ TAŞLAMAK

MAVİYİ TAŞLAMAK

Küçükken ablam “mavi neşenin rengidir” derdi

Benim içim karardı önce

İçimin içi simsiyah!

Terzi kadınlar kırmızıydı

kavunlar sarı

çocuk dediğin beyaz olur

benim içim karardı önce 

taş çatlasın on yaşındaydım

içimin içi simsiyah

Küçükken ablam “mavi neşenin rengidir” derdi

Ben de sanırdım ki gök mutlu.

O kadar sera gazı, o kadar is, pas…

Nenemin masalları gibi ekşi ekşi kokuyordur

Nah mutludur gökyüzü

Ama ablam yalan söylemez

Denizler maviydi, güzeldi

yeni gelin çeyizindeki çarşaflar gibi uzanırdı kıyıya

sıçtık denizin içine de ablamın doğru sözüne de

Nenemin ağzı gibi kokar

kart kart esner dalgalar

Nah mutludur deniz.

Gene maviden konuşurken ablam

Sen sus, dedim ona 

Yalancı seni

Mavi zarflara yazılan aşk mektuplarıyla

Fettan kızlar dalga geçiyordu.

O gün hayatımdan siktirip gidenlere neden, diye sormadım

Çünkü nedenler yeşil renkli ablacığım

Bunu sana anlatmadım

Bilmeni istemedim.

Bilmenin rengi boza çalar

ve gümüşsüz hiçbir renk bize aydınlık getirmeyecek.

Taşı bir maviye bir de akılsız başıma vuruyorum

Bak birazdan üst mısralardan gözlerin damlayacak

Nenemle alakasız bir mavi tonuyla bakacak bana

Bak birazdan sanatıma(!) aşkın damlayacak

Şiirlerden taşan sevmeler şehirlerde yankılanacak

Ama kimseler duymayacak

Bak yine karıştın şiire. Tüüüüü!

Allah da sana şiir yazdırmasın emi!